Δεν είναι κρίμα…
Μαθήματα ήθους και ζωής δίνουν οι ψαράδες, οι κάτοικοι, οι
γιαγιάδες της Μυτιλήνης, συνδράμοντας και βοηθώντας με κάθε μέσο τους
πρόσφυγες, οι οποίοι περνούν από τη Σκύλλα του πολέμου στη Χάρυβδη των κυμάτων,
με ό τι αυτό συνεπάγεται, προκειμένου να σώσουν ζωές ετοιμοθάνατων παιδιών αλλά
και να βοηθήσουν στα περαιτέρω: στέγη, φαγητό, κουβέρτες, συντροφιά.
Αυτονόητα και αναφαίρετα δικαιώματα στην ανθρώπινη ζωή,
κατάντησαν να είναι «ψιλά γράμματα». Μα εδώ μιλάμε για ζωές και ατέρμονες
συζητήσεις γίνονται γύρω από τα θέματα των συνόρων του Έβρου, της Ευρώπης κλπ…
Η «πολιτισμένη» Ευρώπη, διαπραγματεύεται την ανθρώπινη ζωή.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήθελαν ούτε πατρίδα να χάσουν, ούτε οικογένεια, ούτε τον
δικό τους ήλιο. Μόνον να γλιτώσουν τη ζωή τους απ’ τον πόλεμο, των ιδίων και
των παιδιών τους. Ήθελαν να μπορούν ελεύθεροι να χαίρονται τη ζωή. Συγκλονίζουν
στιγμιότυπα παιδιών του πολέμου, που παίζουν αμέριμνα στις γειτονιές των Χωρών
τους, όταν ξεκινούν οι βομβαρδισμοί κρύβονται, και έπειτα ξαναβγαίνουν σα να
μην τρέχει τίποτα. Είναι παιδιά κι όμως έμαθαν να ζουν με τον πόλεμο.
Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες ανθρώπων που παλεύουν στα πελάγη
με κύματα- θηρία, λέγοντας ότι «έπεφταν βόμβες πάνω απ’ τα κεφάλια μας και θα
φοβηθούμε ωκεανούς;» Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες γονέων που έχασαν μωρά- παιδιά
μες τις θάλασσες. Συγκλονίζουν οι ετοιμόγεννες μανάδες που γέννησαν καταμεσής
στο πέλαγος. Συγκλονίζουν τα νεκρά παιδιά που ξεβράστηκαν στις ακτές.
Συγκλονίζουν τα δακρυσμένα μάτια ανθρώπων που αγωνιούν για τις τύχες τους.
Στην αντίπερα όχθη,
συγκλονίζουν οι ψαράδες που σώζουν «μορέλια», οι γιαγιάδες που κρατούν στις
αγκαλιές τους προσφυγόπουλα, οι κάτοικοι που ανοίγουν Εκκλησίες να φιλοξενήσουν
κόσμο, οι εθελοντές που προσφέρουν ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους.
Συγκλονίζουν ακόμη και οι κάτοικοι «βολεμένων» Χωρών που δε
δέχονται τους πρόσφυγες στις πατρίδες τους, οι πολιτικοί που νοιάζονται για τα
αποτελέσματα των εκλογών, οι άθλιοι ηγέτες που στο όνομα μιας δήθεν αλτρουιστικής
πολιτικής πραγματεύονται και καπηλεύονται ανθρώπινες ζωές. Για τα δεινά μας
ευθυνόμαστε οι ίδιοι, όχι οι πρόσφυγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου