Η θεϊκή υπόσταση της μουσικής- Από την Εύα για το freedomway radio

Υπάρχουν πολλοί που ταυτίζουν την Τέχνη με αυτό που λέμε «θείο», άυλο, διαχρονικό, άφθαρτο και άπειρο.

 

Ανάμεσα σε όλους αυτούς συγκαταλέγομαι κι εγώ, και μάλιστα ταυτίζομαι απόλυτα με την παραπάνω άποψη, αναγνωρίζοντας κοινά σημεία μουσικής και θείου, πολλές φορές ακόμη και ασκητισμού. Ο καλλιτέχνης άλλωστε πριν μπει στη διαδικασία δημιουργίας και έμπνευσης πρέπει να τα έχει βρει μέσα του, μα κυρίως οφείλει να τα έχει βρει με τη μοναξιά του και να δοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που λέμε Τέχνη.

Είναι φανερό ότι ήδη από την αρχαιότητα με την Τέχνη και δη με τη μουσική ασχολήθηκαν όλοι οι μεγάλοι μας φιλόσοφοι, δίνοντάς  της τη θέση που της άρμοζε κυρίως στη διάπλαση ήθους των παίδων. Εξίσωσαν τη Μουσική με τη Φιλοσοφία, τα μαθηματικά, τη λογική αναφορικά με τη δομή της, δηλαδή με το θεωρητικό της κομμάτι, γιατί τα συναισθήματα που αυτή μεταδίδει είναι δυσνόητα σε όλους και όσο πιο δυσνόητα τόσο καλύτερα, γιατί το συναίσθημα και το αίσθημα το οποίο πηγάζει απ’ τον δημιουργό όταν μπαίνει στη διαδικασία να δημιουργήσει αλλά και τον αποδέκτη αυτής της δημιουργίας δε συνταυτίζονται πάντα.

Κάτι σαν το θείο, που και αυτό είναι ανεξήγητο τις περισσότερες φορές και ο καθένας το μεταφράζει μέσα του ανάλογα τις συγκυρίες, τον τρόπο σκέψης και ζωής του, τις πεποιθήσεις του.

Η Μουσική αποτελεί πεδίο γνώσης αυτή καθαυτή, δίχως να χρειάζονται «πατερίτσες» άλλης γνώσης. Είναι πολλά μαζί  γι΄ αυτό και ποτέ δε μαθαίνεται, όση πρακτική κι αν υπάρχει, όση άσκηση, συνεχώς ο «ανήσυχος» καλλιτέχνης ψάχνεται να αποδίδει κάτι και πάντα το ίδιο καταλήγει διαφορετικό. Η έμπνευση αλλάζει, τα συναισθήματα. Είναι πολυσύνθετη.

Είναι άφθαρτη, αέναη όπως και η πίστη, πολλές φορές είναι ιδεολογία, είναι ελευθερία και δύναμη μαζί. Λύνει αδιέξοδα, ερωτηματικά, και είναι σίγουρο ότι η μουσική που επιλέγουμε να ακούμε μας καθορίζει ως ανθρώπους, ως τρόπος σκέψης. Η μουσική που επιλέγουμε εν ολίγοις είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι άδικα.